Nie ulega wątpliwości, że każde postępowanie sądowe wiąże się z pewnym ryzykiem, w końcu nigdy nie ma gwarancji, i żaden prawnik takowej nie udzieli, że sąd przychyli się do naszego stanowiska i wyda wyrok zgodny z naszą wolą. Ryzyko przegrania postępowania powstrzymuje więc wielu frankowiczów przed walką o swoje prawa i wytoczeniem powództwa przeciwko bankowi, a gdy dodatkowo weźmiemy pod uwagę roszczenia jakimi banki straszą kredytobiorców, m.in. tym, że w przypadku unieważnienia umowy banki będą żądać odsetek, bądź odszkodowania za bezumowne korzystanie z udostępnionego kapitału, nie dziwi fakt, że wielu frankowiczów po prostu odpuszcza.

W rzeczywistości jednakże, strach przed ewentualnymi roszczeniami banku, po wygranym postępowaniu sądowym, nie powinien determinować twojej decyzji dotyczącej tego czy pozwać bank i walczyć o swoje pieniądze, a to dlatego, że banki nie mają żadnych podstaw prawnych do dochodzenia wskazanych roszczeń.

Twierdzenia banków, że w przypadku unieważnienia umowy kredytowej powstanie po ich stronie roszczenie o odszkodowanie za bezumowne korzystanie z kapitału nie jest zasadne i wręcz „kłóci się” z ochroną przyznaną konsumentom, zarówno na gruncie prawa krajowego, jak i prawa unijnego.

Obowiązujące przepisy wprost bowiem wskazują, że jeżeli w umowie z konsumentem zostały zawarte zapisy, które stanowią postanowienia niedozwolone, to nie są one dla konsumenta wiążące, zatem w przypadku uznania roszczenia za bezumowne korzystanie z kapitału, zostałaby naruszona podstawowa zasada i ochrona konsumentów.

Absurdalność roszczeń banków, a właściwie zapowiedź, że z takimi będą występować, dodatkowo potęguje fakt, że umowy o kredyt we frankach zawierane były na wzorze przygotowywanym przez banki, a więc najpierw bank zarabiał na swoim kliencie, gdyż umieścił w umowie zapisy, które dawały mu taką możliwość, a gdy takie działanie zostanie zakwestionowane przez sąd, wówczas banki chcą domagać się odszkodowania.

Uwzględnienie roszczeń banków stanowiłoby więc zaprzeczenie całej ochrony przyznanej konsumentom przepisami.

Bezzasadne są również twierdzenia banków, że będą domagać się od swych klientów odsetek, gdyż jeśli zerkniemy do przepisów regulujących tą kwestię, to szybko dojdziemy do wniosku, że i to żądanie nie jest uzasadnione.

Przepisy Kodeksu cywilnego stanowią bowiem, że odsetki od sumy pieniężnej należą się tylko wtedy, gdy to wynika z czynności prawnej albo z ustawy, z orzeczenia sądu lub z decyzji innego właściwego organu, na jakiej więc podstawie i od jakiego terminu banki miałyby podstawy do naliczania odsetek? Na to pytanie chyba nawet same banki nie potrafią odpowiedzieć, jednak nie przeszkadza im to w głoszeniu wszem i wobec, że z takim właśnie roszczeniem wystąpią.

Przyglądając się działaniom banków i polityce prowadzonej wobec frankowiczów, powstaje więc pytanie, po co to wszystko?

Po co banki mówią o potencjalnych roszczeniach, które nie znajdują uzasadnienia prawnego i które w sądzie nie mają szansy się obronić? Otóż, przedstawione działania banków mają na celu zastraszyć oraz zniechęcić kredytobiorców do kierowania spraw przeciwko bankom do sądu.

Dla kredytobiorcy, który nie jest biegły w obowiązujących przepisach, twierdzenia banków o przysługujących im roszczeniach mogą wydawać się uzasadnione, zwłaszcza, gdy to prawnicy wskazują na takie roszczenia, prawda jest jednak taka, że banki boją się lawiny pozwów, bo wiedzą, że w sprawach frankowych mają małe szanse na wygraną, a zatem lepiej jest nie dopuścić do składania pozwów przez frankowiczów, niż walczyć z nimi w sądzie. Każdy kredytobiorca, który zrezygnował z dochodzenia swoich praw dla banków oznacza zysk i utwierdza je w przekonaniu, że praktyka czarnego PR-u działa.

Procesując się z bankiem trzeba jednak uważać, by w wyroku sąd nie zastosował teorii salda, a więc by nie dokonał wzajemnych rozliczeń pomiędzy kredytobiorcą, a bankiem. Stosując teorię salda sąd uwzględnia roszczenia każdej ze stron automatycznie i potrąca je ze sobą, a nie tak działają przecież obowiązujące przepisy. Właściwa w takim przypadku jest teoria dwóch kondykcji, która wymaga by każda ze stron zgłosiła swoje roszczenie odrębnie, dzięki czemu każda ze stron będzie mogła odnieść się do twierdzeń strony przeciwnej.

W przypadku kredytobiorców teoria dwóch kondykcji pozwala więc na powołanie się na zarzut przedawnienia roszczeń, roszczenia banku przedawniają się bowiem z upływem trzech lat, a roszczenia kredytobiorców z upływem lat sześciu, choć w sprawach frankowych stosowany jest jeszcze dłuższy, dziesięcioletni, termin przedawnienia, warto więc od początku procesu zwracać uwagę na właściwe rozliczenie.